چـــادری ها با مـــاه نسبت دارند

مــــــاه ،

     نور خورشید را به خودش می گیرد .

چـــادر مشکیه تو ،

          گرمای خورشید را ؛

و این گونه است که چـــادری ها با مـــاه نسبت دارند . . .

من چادرم را که می پوشم ،

فکر نکن از تمام دخترانه هایم همین وقارش را بلدم

نه اتفاقا بر عکس ؛

ناز و عشوه را هم خوب بلدم .

تو برای من ارزشی نداری که بخواهم ارزش هایم را برایت صرف کنم ؛

من برای یک غریبه که تنها چند لحظه از کنارم می گذرد ،

دخترانه هایم را خرج نمی کنم !

تو به همان بی ارزش های توی خیابان نگاه کن

من نیازی به نگاه های بی ارزش تو ندارم . . .

با تمام وجود گناه کردیم ؛

نه نعمت هایش را از ما گرفت ،

و نه گناهانمان را فاش کرد .

اگر بندگی اش را می کردیم چه می کرد ؟!

گاهی چادرم خاکی می شود

چادر مشکی ام از در و دیوار شهر خاکی می شود 

از نگاه های طعنه آمیز خاکی می شود

از حرف های سیاه خاکی می شود و گاهی چادرم را خودم خاکی می کنم

چادرم را می شویم تا غبار شهر را از رویش پاک کنم 

تا سنگینی نگاه ها را پاک کنم

با همه این حرف ها ؛ 

چادر خاکی ام را با تمام وجود دوست دارم 

و آن را با افتخار سر می کنم ... به یاد چادر خاکی مادرم زهرا (س)

در بین کوچه های غریب مدینه 

من عااشق چادرمم ؛

مخصوصا وقتی خاکی می شود . . .

یا زهرا (س)

شکر خدا که سایه تو بر سر من است

چادر فقط حجاب نیست ؛

یادگار توست . . .

گفتم سیاه ...... خندید

گفتم چادر ...... خندید

گفتم زهرا (س) ...... سکوتش نشانه ی خجالتش بود